Znak Krzyża to widoczny znak naszej przynależności do Chrystusa.
Kiedy Go czynimy? Na pewno na początku i końcu modlitwy. Gdy przechodzimy koło kościoła. W chwilach zagrożenia, lęku, strachu, w obronie przed złem, podczas nabożeństw, Mszy św. i uroczystości kościelnych. Błogosławiąc posiłki, chleb. Żegnając najbliższych. Czyli nie ma chwili w naszym życiu, gdzie krzyż nam by nie towarzyszył. I to dobrze. To jest nasza tarcza, to nasza ochrona.
A kiedy został uczyniono po raz pierwszy w naszym życiu i kto Go zrobił? Na pewno podczas chrztu świętego uczynili to nasi rodzice, chrzestni i kapłan. W tym momencie Krzyż wprowadził nas do Kościoła.
W chwili chrztu, Krzyż zanurzył nas w męce, śmierci i zmartwychwstaniu Pana Jezusa. Wprowadził nas w misterium Trójcy Świętej i wspólnotę ludzi wierzących. I odtąd będzie nam towarzyszył we wszystkich chwilach naszego życia. Ogólnie mówiąc Krzyż jest wyznaniem naszej wiary. Więc czyńmy go starannie.
Przez chrzest zostaliśmy wyrwani z mocy szatana i staliśmy się dziećmi Bożymi, więc czyńmy znak Krzyża jak najczęściej w naszym życiu.
Na początku znak Krzyża był prywatnym wyznaniem naszej wiary. Był czyniony bez wypowiadania żadnych słów. W ciszy. Kciukiem na czole, na uszach, oczach, nosie, ustach, piersiach i chorej części ciała. Od XIV wieku krzyż zaczęto czynić w inny sposób. Trzema palcami. Od czoła, do piersi i ramio. Do czynności dołączono też słowa – „W imię Ojca i Syna i Ducha Świętego.”
A kiedy robimy znak Krzyża lub go nie czynimy podczas liturgii?
To dokładnie określa sam Kościół.
Kiedy nie robimy znaku Krzyża podczas liturgii:
- po słowach: „Oto wielka tajemnica wiary”, czyli po konsekracji;
- po przyjęciu komunii świętej;
- podczas modlitwy: „Chwała Ojcu i Synowi i Duchowi Świętemu”.
Kiedy robimy znak Krzyża podczas liturgii:
- wchodząc do kościoła (zanurzając dłoń w wodzie święconej i czyniąc znak krzyża upamiętniamy nasz chrzest);
- na początku mszy świętej (jako znak przynależności do Kościoła, który pozwala nam jako ochrzczonym w pełni uczestniczyć we mszy świętej);
- jeśli aktem pokutnym jest pokropienie wodą święconą;
- przed czytaniem Ewangelii (trzy małe znaki krzyża, które czynimy kciukiem na czole, na ustach i na piersiach, abyśmy Słowo Boże mogli dobrze zrozumieć, głosić i przyjąć sercem, a nie jeden duży Krzyż);
- na zakończenie mszy świętej (aby żyć w świecie jak uczniowie Chrystusa);
- kiedy kapłan udziela błogosławieństwa na zakończenie Mszy świętej;
- kiedy kapłan błogosławi wiernych Najświętszym Sakramentem;
- kiedy biskup błogosławi wiernych Ewangeliarzem.