HISTORIA KLASZTORU

Historia w datach zawarta

XII – XIV w. – Początki pisanej historii osady Pińczów

XV w. – Pińczów jest własnością Szreniawitów, przejściowo Mikołaja Kurowskiego arcybiskupa gnieźnieńskiego. W roku 1424 – Przechodzi na własność Zbigniewa Oleśnickiego, biskupa krakowskiego i na jego rodzinę. Rozebrano średniowieczny zameczek, zbudowano rezydencje magnacką /1425 – 1445/. Przywilejem Władysława Jagiełły, pod koniec jego rządów osada otrzymuje prawa miejskie.

1436 – Oleśnicki sprowadza Paulinów do Pińczowa i oddaje im w zarząd parafię.

1550 – Mikołaj z Oleśnicy sprowadza do Pińczowa kalwinów, a następnie Braci Polskich. Czynna jest szkoła i drukarnia innowiercza. Pińczów jest znaczącym ośrodkiem reformacji.

1586 – Pińczów i okoliczne włości kupił biskup krakowski – Piotr Myszkowski, który usuwa arian i przywraca klasztor Paulinom. Za murami założono nowe miasto nazwane Mirowem.

1587 – Piotr Myszkowski kładzie kamień węgielny pod mający powstać na Mirowie kościół kolegiacki p.w. Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny.

1591 – Umiera biskup Myszkowski, dobra pińczowskie przechodzą na bratanków: Piotra i Zygmunta. Trwa budowa zamku pińczowskiego, która prowadzi architekt Santi Gucci – Włoch.

1601 – Ordynatem Pińczowskim zostaje Zygmunt Myszkowski. Osadza, przy budującym się kościele Nawiedzenia NMP Franciszkanów,zwanych Reformatami. Buduje dla nich drewniany kościół i umieszcza w nim obraz Matki Boskiej Mirowskiej, namalowany na wzór obrazu rzymskiego Matki Boskiej Śnieżnej. Obraz jest szczególnie czczony przez zakonników i wiernych. Ok. r. 1610 Franciszkanie zmuszeni przez trudności zewnętrzne opuszczają Pińczów. Obraz Matki Boskiej powraca do kaplicy zamkowej.

1619 – Ferdynand Myszkowski, syn Zygmunta kończy budowę kościoła Nawiedzenia, który zbudowany jest z kamienia pińczowskiego w stylu renesansowym. W głównym ołtarzu umieszczono obraz Matki Bożej Mirowskiej, co sprawia, że kościół staje się popularnym sanktuarium. Przy kościele ustanowiono prebendę.

1657 – Do Pińczowa wkraczają Szwedzi. Na zamku przebywa przez krótki okres czasu Karol Gustaw, król szwedzki. Brak jest wiadomości o zniszczeniach wojennych w zabudowie miasta.

1683 – Pińczów przezywa okres intensywnej rozbudowy. Zostają wzmocnione obwarowania miasta, wzniesione zostają 4 bramy obronne: krakowska, kielecka, chęcińska i nowokorczyńska. Rozwija się handel. Swobodę handlowania uzyskują Żydzi, co ma wzrost na liczebność, tej nacji w mieście. Stanisław Kazimierz Myszkowski zaprasza do Pińczowa ponownie Franciszkanów Reformatów i osadza ich przy sanktuarium Matki Boskiej Mirowskiej. Od r. 1687 zakonnicy zaczęli spisywać cuda oraz łaski sprawione za przyczyna Mirowskiej Pani.

1684 – Uroczyste wprowadzenie do kościoła relikwii /całego korpusu/ św. Prospera Męczennika, która Myszkowscy otrzymali w 1680 roku od papieża Innocentego XI. W tym roku usunięto również dwie wysokie wieże na frontonie kościoła.

1686 – 1706 – Budowa klasztoru przylegającego do kościoła. Plac pod klasztor i ogród ofiarował Józef Myszkowski z żona Salomeą.

1686 – Budowa katakumb pod  kościołem, w którym od roku 1685 – 1830 pochowano ciała zmarłych 89 zakonników oraz 426 osób świeckich, w tym rodzinę Myszkowskich z fundatorem Stanisławem Kazimierzem.

1690 – Złotnik Wojciech Kaczyński wykonuje metalową sukienkę na Cudowny Obraz Matki Boskiej.

1696 – Brat Urban Kitowicz rzeźbi krzyż do wielkiego ołtarza oraz elementy ołtarzowe.

1697 – Cudowny Obraz ulokowano w bocznym ołtarzu. Biskup Stanisław Szembek konsekruje pierwsze ołtarze: Główny Ukrzyżowania i boczne: M Boskiej Mirowskiej, św. Franciszka z Asyżu, Św. Antoniego Padewskiego i Św. Piotra z Alkantary.

1699 – W klasztorze erygowano studia humanistyczne dla młodzieży zakonnej. Studia te, jak również studia z zakresu filozofii, teologii i prawa kanonicznego trwały na przemian do roku 1802. Na początku XVIII wieku nowy najazd Szwedów /wojna Północna 1700-1721/, zaś największą bitwę na ziemiach polskich rozegrano pod Kliszowem nieopodal Pińczowa. Miasto jest miejscem wielkiej koncentracji wojsk szwedzkich.

1706-1707 – Epidemia dżumy. Zmarło około 3000 mieszkańców miasta i okolicy.

1711 – W bocznych kaplicach wybudowano ołtarze: św. Anny i św. Prospera. Konsekrował je biskup chełmski Teodor Wolff. W tym samym czasie O. Antoni Węgrzynowicz rzeźbi figury do szopki Bożonarodzeniowej.

1727 – Po wygaśnięciu w linii męskiej rodu Myszkowskich „ordynacja myszkowskich” przechodzi drogą spadku do rodziny Wielopolskich.

1738 – W czasie pożaru Mirowa spłonął dach na kaplicy św. Anny.

1738-1740 – Budowa Stacji Drogi Krzyżowej na cmentarzu przykościelnym. Obrazy Męki Pańskiej pomalowano dwukrotnie: 1738 i 1775 roku, zaś płaskorzeźby wykonano w 1828 roku.

1745 – Brat Klemens Czechowicz wykonał wielki zegar wagowy.

1748-1749 – wykonano nowe ołtarze: M.B. Mirowskiej, św. Anny, św. Prospera, i św. Franciszka. Wykonawcami byli: Michał Dobkowski snycerz oraz Michał Miśkiewicz – mistrzowie z Krakowa. Na przełomie roku 1752/53 tenże Miśkiewicz wykonał ławki, konfesjonały oraz balustradę oddzielającą ołtarz od nawy.

1757 – Przy klasztorze zbudowano drugi z kolei warsztat tkacki, w którym bracia sukiennicy wyrabiali materiały na habity oraz bieliznę dla zakonników w Pińczowie jak i dla okolicznych klasztorów.

1758 – Pożar Mirowa, spłonął dach na kościele.

1760 – ustawiono ołtarze w kościele w sposób jaki przetrwały one po dzień dzisiejszy. Namalowany został obraz św. Jana Nepomucena.

1770 – W Pińczowie toczą się walki konfederatów barskich, oddziałów Kazimierza Puławskiego i Józefa Zaremby. Generał Suworow fortyfikuje miasto. Walki wyrządzają wiele zniszczeń. W klasztorze na przemian stacjonują wojska obydwu armii.

1794 – Na terenie miasta stacjonuje armia gen Deniowa. Krótko przebywa tu również Tadeusz Kościuszko w oczekiwaniu na oddziały Sanguszki.

1795 – Po trzecim rozbiorze Polski Pińczów znalazł się w zaborze austriackim, zaś po roku 1815 włączony zostaje pod zabór rosyjski.

1800 – Rozebrano zamek pińczowski i fortyfikacje miasta.

1808 – Sprawiono pozytyw do kościoła, organy zbudowano w 1828 roku.

1826 – Rewindykowano gimnazjum – sławna Akademie Pińczowską /Alma Academia Marchionałis Pinczoviensis/, która w roku 1701 ufundował Józef Władysław Myszkowski. Z powodu braku uposażeń od roku 1772 chyliła się ku upadkowi, któremu usiłował zapobiec Hugo Kołłątaja, obejmując w tym celu probostwo pińczowskie.

1864 – Po upadku powstania styczniowego klasztor skazano na wymarcie. Zgromadzono w nim kilkunastu zakonników z innych zamkniętych klasztorów. Zakonników poddano surowej inwigilacji policji. Tu znajdowało się również więzienie dla kapłanów diecezjalnych skazanych przez sąd biskupi i sądy rządowe.

1884 – Odnowiono Cudowny Obraz Matki Boskiej, ołtarz złocono.

1906 (niektóre źródła podają rok 1908) – Po wyludnieniu klasztoru urządzono w części jego pomieszczeń szpital miejski p.w. św. Juliana.

1910 – Umiera ostatni zakonnik O. Innocenty Boniszewski, rektorem kościoła mianowano księdza Karola Wójcika.

1914 – Przedłużające się działania wojenne spowodowały znaczne zniszczenia tak kościoła jak i klasztoru.

1915 – Franciszek Nowakowski maluje obraz Najświętszego Serca Pana Jezusa.

1927 – Władze diecezjalne wywiozły zasoby klasztornej biblioteki w postaci starodruków – do seminarium w Kielcach.

1928 – Franciszkanie na nowo obejmują klasztor pińczowski, pracują jako duszpasterze tak we własnym kościele jak i w okolicy, szerzą kult cudownego obrazu.

1940-1945 – W klasztorze mieści się Główna Rada Opiekuńcza i punkt dożywiania ludności, dzięki czemu klasztor był schronieniem dla wielu zakonników i ludzi kultury – uniknięto większych rewizji.

1958 – Konserwacja cudownego obrazu i ołtarza.    Rozpoczęcie starań o koronacje Cudownego Obrazu Matki Boskiej Mirowskiej. W kronikach klasztoru od r. 1687 do 1963 zapisano 106 wydarzeń łask otrzymanych za pośrednictwem M.B. Mirowskiej.

1980-1985 – Restauracja wnętrza kościoła, położenie posadzki, budowa ołtarza soborowego, położenie częściowej polichromii.

1987 – Konserwacja Cudownego Obrazu, złocenie ołtarza.

1990 – Dekret biskupa St. Szymeckiego, ordynariusza kieleckiego ustanawiający parafię p.w. Nawiedzenia NMP przy kościele i klasztorze Ojców Franciszkanów.

1992 – Koronacja koronami papieskimi Cudownego Obrazu Matki Boskiej Mirowskiej. Koronacji dokonał nuncjusz apostolskiego w Polsce, abp. J Kowalczyk w asyście bpa St. Nowaka – metropolity częstochowskiego i bpa St. Szymeckiego – ordynariusza kieleckiego.

1995 – Poświęcenie Golgoty Wschodu – kaplica M.B. Katyńskiej przez księdza prałata Zdzisława Peszkowskiego – kapelana Rodzin Katyńskich.

6 czerwca 2015 – w kościele klasztornym w Pińczowie, została zainaugurowana całodzienna adoracja Najświętszego Sakramentu. Rozpoczął ją Pasterz kościoła kieleckiego, J.E. Ks. Bp Jan Piotrowski.