Kościół katolicki uznaje istnienie w Kościołach Wschodnich prawdziwych sakramentów, „szczególnie zaś, na mocy sukcesji apostolskiej, kapłaństwa i Eucharystii”. Dzięki temu możliwy jest współudział w Eucharystii, choć jest on ograniczony do „odpowiednich okoliczności” oraz wymaga zgody władzy kościelnej.

Okoliczności, o których mowa, to niemożność fizyczna lub moralna dotarcia do szafarza własnego wyznania. Katolik może więc prosić szafarza któregoś z Kościołów Wschodnich o sakrament Eucharystii, pokuty i namaszczenia chorych. O to samo może prosić szafarza katolickiego wierny Kościoła Wschodniego. Prośba taka jest możliwa nie tylko w przypadku konieczności (co sugeruje znajdowanie się w niebezpieczeństwie śmierci), lecz – co należy podkreślić – także dla „prawdziwego dobra duchowego” . Wystarczającym więc powodem dla zastosowania tej gościnności sakramentalnej jest rzeczywiste pragnienie wiernego przystąpienia do sakramentu. Gościnność ta nie jest też ograniczona do jednorazowego aktu, lecz może trwać tak długo, jak długo istnieje wspomniana wyżej fizyczna lub moralna niemożność dotarcia do szafarza własnego wyznania. Udzielając eucharystycznej gościny należy się jednocześnie wystrzegać „nawet czysto pozornego prozelityzmu”.

W skrócie:

1. wszystkim wiernym Kościołów Wschodnich, którzy nie mają normalnego dostępu do szafarza ze swego wyznania, w Kościele katolickim możemy udzielać sakramentów Eucharystii, pokuty i namaszczenia chorych tak długo, jak będzie potrzeba;

2. do dopuszczenia do sakramentu Eucharystii wystarcza prośba ze strony wiernego, który w swoim sumieniu decyduje, czy jest odpowiednio dysponowany. Jeśli nie, można zachęcić do skorzystania z sakramentu pokuty;

3. należy pamiętać, że wierni Kościołów Wschodnich otrzymują wraz z chrztem także bierzmowanie oraz sakrament Eucharystii;

4. nie ma ograniczeń co do stosowania obrzędów pogrzebu.

Podstawa prawna: CIC, Dyrektorium Ekumeniczne 1993

Oprac. ks. prof. dr hab. Przemysław Kantyka
DZIEKAN WYDZIAŁU TEOLOGII KUL

źródło: diecezja.kielecka.pl