Oto ja służebnica Pańska, niech mi się stanie według słowa twego. Poświęcenie, oddanie. Można wiele słów poświęcić Matce Bożej, która oddaje się w ręce najlepszego Boga. Młoda dziewczyna znajduje się w jednej chwili w nieprzewidywalnej sytuacji. Pojawia się anioł Pański – Gabriel. Co musiało czuć jej serce? Czy nie odczuwała wątpliwości? Czy rzeczywiście w tym momencie była gotowa na tak wielką misję? Ale jednocześnie, można każdemu takie pytanie zadać. Któż z nas, byłby w stanie zostać rodzicem Boga? Czy którykolwiek z ludzi ma w sobie tyle odwagi, ile miała młoda Miriam. Uroczystość Zwiastowania NMP ma akcentować coś radosnego, szczególnego. To wyjątkowy dzień w roku liturgicznym Kościoła. Rozpoczyna odliczanie do Bożego Narodzenia, do ostatecznego poznania Tajemnicy Wcielenia Bożego Syna. Zwiastowanie jest ściśle złączone z narodzinami Mesjasza. Maryja zachodzi w ciążę, będzie pod swym sercem nosić dzieciątko, które później otrzyma imię Jezus. Ciągle trwamy w okresie Wielkiego Postu, a dzisiejsza uroczystość ten post znosi. Dziś musimy być radośni, bo jesteśmy świadkami, otrzymania radosnej nowiny. Anioł w Biblii jest posłannikiem Boga – przynosi ludziom radość, ma zapewnić ich o pokoju. Słyszymy w Ewangelii słowa – Nie bój się Maryjo, znalazłaś łaskę u Boga. Zapewnienie – Bóg jest z Tobą. Bóg jest zawsze z człowiekiem, który mu ufa. Nie zostawia go samego.

Sama Uroczystość ma swoją historię. Powstanie tej uroczystości łączy się z refleksją nad historią zbawienia w czasach chrześcijańskich. Dokumenty liturgiczne nie mówią o formalnym święcie, co nie znaczy, że nie było ono obchodzone w liturgii. Wiele mówiącym faktem może być zbudowana w IV wieku w Nazarecie bazylika Zwiastowania. Święto posiadało różne nazwy. Najstarsza z nich jest określeniem związanym z homilią Abrahama z Efezu – Euaggelismos.

Liturgia bizantyjska zachowuje tę nazwę do dnia dzisiejszego. Sakramentarz gregoriański z Padwy podaje bardzo charakterystyczne określenie: Annuntiatio sanctae Dei Genetricis et passio eiusdem Domini (Zwiastowanie Bożej Rodzicielce i Męki Pana). Mszał z 1570 r. używa określenia: Święto Zwiastowania Najświętszej Maryi Panny, a Mszał papieża Pawła VI: Zwiastowanie Pańskie. Dzisiejsze Święto łączy się z dogmatem Kościoła o tym, że Maryja jest Theotokos – Bogarodzicą Dziewicą.

Tytuł ten został Jej nadany w Efezie w 431 r., gdzie jak głosi tradycja Kościoła. Maryja spędziła ostatnie lata ziemskiego życia, lecz nie umarła, ale zasnęła. Na soborze trwała walka pomiędzy ortodoksami a nestorianami, od Nestoriusza, który uważał, iż Maryja może nosić jedynie tytuł Matka Chrystusa, bo przecież człowiek nie jest godzien takiego tytułu. Kościół miał jednak mądrego Cyryla z Aleksandrii, który sformułował kontrargument dla nestorian.

Pisał: Słowo cierpiało i umarło za nas. Mówimy o jednym Chrystusie i Zbawicielu, nie dlatego, że uwielbiamy człowieka razem ze Słowem, lecz uwielbiamy wyłącznie jednego i tego samego Chrystusa. Odrzucenie zjednoczenia na zasadzie hipostazy, to powrót do mówienia o dwóch synach. Pismo Święte nie mówi, że połączyło się z prosopon (osobą) człowieka, lecz że stało się ciałem. Także Ojcowie nazywają Maryję, Bogarodzicą (Theotokos). Tytuł ten daje prawo do nazywania Maryi Matką Boga (Theotokos) wbrew nestorianom, którzy uważali, że przysługuje jej tylko tytuł Matki Chrystusa (Christotokos), co argumentowali tym, iż Bóg nie może brać swojego początku z stworzenia, rodzaju ludzkiego, kobiety, która mogła urodzić co najwyżej człowieka, inkarnację boskości, ale nie samego Boga.

Uroczystość Zwiastowania Pańskiego łączy się w Polsce z obchodem Dnia Świętości Życia. W dniu, w którym obchodzimy pamiątkę zwiastowania przez Posłańca Bożego Maryi Pannie, że zostanie Matką Syna Bożego, bronić chcemy każdego poczętego życia pod sercem każdej z matek na całym świecie. Jan Paweł II w obronie życia poczętego pisze w encyklice Evangelium vitae z 25 marca 1995 r: „Życie ludzkie jest święte i nienaruszalne w każdej chwili swego istnienia, także w fazie początkowej, która poprzedza narodziny. Człowiek już w łonie matki należy do Boga, bo Ten, który wszystko przenika i zna, tworzy go i kształtuje swoimi rękoma, widzi go, gdy jest jeszcze małym, bezkształtnym embrionem i potrafi w nim dostrzec dorosłego człowieka, którym stanie się on w przyszłości i którego dni są już policzone, a powołanie już zapisane w księdze żywota”.

Dzisiejsza Uroczystość Niech więc będzie oddaniem szacunku dla Matki Bożej, która przez swoje fiat dała początek ostatecznego wypełnienia bożego planu zbawienia.