Podczas Mszy świętej przyjmujemy jedną z postaw: stoimy, klęczymy  lub siedzimy.

Jak pisał kardynał Joseph Ratzinger w książce „Duch liturgii” postawa stojąca świadczy o naszym szacunku wobec słów Eucharystii i gotowości do wprowadzania ich w życie. Postawą tą wyrażamy naszą wolność i chęć niesienia dobra tam, dokąd zmierzamy. Stoimy teraz tak, jak kiedyś staniemy przed naszym Stwórcą, aby oddać Mu chwałę. Powstanie jest pewnego rodzaju wyjściem z mroku zła i skierowaniem się do światła – jak mówili Ojcowie Kościoła. Jak kiedyś Apostołowie wstali i poszli za Chrystusem, tak teraz my wstajemy, żeby pójść za Nim.

Kiedy wstajemy:

– na dźwięk sygnaturki rozpoczynającej liturgię. (Również na stojąco czynimy znak krzyża, śpiewamy Glorię i modlimy się kolektą (modlitwą dnia czyli oracją).

– na zakończenie Liturgii Słowa, by na stojąco wysłuchać słowa Ewangelii i modlitwy wiernych,

– w czasie modlitwy eucharystycznej,

– do odmówienie modlitwy „Ojcze nasz”,

– podczas obrzędów komunii św.,

– podczas procesji wyjścia.

Kiedy siedzimy?

Postawa ta była kiedyś zarezerwowana tylko dla kapłana, który miał przygotowane dla siebie sedilia – krzesło celebransa. Dopiero, gdy wpływy reformacji przybrały na sile, w kościołach pojawiły się ławki dla wszystkich wiernych. Ławki powinny być takie, aby można przyjąć pozycję wyrażającą gotowość do słuchania, a nie do relaksu. Należy traktować tę pozycję, jako gotowość do wstania i pójścia w drogę za Jezusem. Słowo Boże, przyjmowane przez nas na siedząco, ma nas prowokować do wyjścia. Dlatego Liturgię Słowa kończymy już na stojąco.

– Podczas Liturgii Słowa (czytanie Słowa Bożego ze Starego Testamentu, psalm responsoryjny).

Kiedy klęczymy?

Postawa ta nie zawsze spotykała się z uznaniem. W IV wieku wręcz, w niedzielę i w okresie wielkanocnym klęczenie było zakazane. Klękanie z czasem zyskało inną wymowę. Z klęczek podnosiliśmy się jak Chrystus z upadku, który powstał z martwych i pokonał naszą słabość. Później postawa ta stawiała akcent na pokutę. A obecnie, jeżeli pozwala na to nasze zdrowie, klękamy, aby wyrazić naszą cześć i głęboki szacunek oraz żal za popełnione zło.

Postawa ta jest najlepszym gestem wobec:

– Najświętszego Sakramentu (adoracja, błogosławieństwo Najświętszym Sakramentem – wtedy również się żegnamy),

– podczas przeistoczenia,

– podczas procesji  z monstrancją,

– gdy idzie kapłan z Panem Jezusem, przebywamy w pobliżu osób przyjmujących komunię św., sami przyjmujemy Komunię św.